Prince`s Cowboys: an article on Richard Prince works
Prince`s cowboys”, an article on Richard Prince works, Tandis magazine, No.97, 2007"
__________________________________________________________________________________

آدرس وب سایت هنرمند: http://www.richardprinceart.com/
نشانی تصاویر مجموعه ی گاوچران ها در وب سایت هنرمند: http://www.richardprinceart.com/cowboys.html



گاوچران های شاهزاده!


ریچارد پرینس(1) در سال 1949 و در حوزه ی کانال پاناما(2)، ایالات متحده متولد شد (این منطقه اکنون جزو خاک جمهوری پاناما است). در سال 1956 پس از دستگیری پدرش به جرم خرید و فروش اسلحه، ریچارد و خانواده اش پاناما را ترک کرده به هاوایی کوچ کردند. و تا زمان آزادی پدر در آن جا به سر می بردند. ریچارد پرینس یازده سال بعد یعنی در سن هجده سالگی به پاناما بازگشت؛ وی از سال 1956چنین می گوید: " تمام تابستان را با پدرم در هنولولو(3) گذراندم. «بلوند آن بلوند»(4)، «جیمی هنریکس»(5)، «دورز»(6). یک انقلاب زیبایی شناسانه در حال روی دادن بود و به نظر می آمد نظام کلاسیک در حال ناپدید شدن است"(Interview 2003). وی پس از بازگشت به خاطر نقص موجود در مدارک هویتی، از ورود به خاک آمریکا منع شد و مجبور شد پنچ بار بر فراز دریاهای کاراییب و آتلانتیک سفر کند. تا آن که دولت بریتانیا او را به صورت موقت پذیرفت تا مقدمات بازگذشت وی به ایالات متحده را فراهم آورد. " من تبدیل به شهروند هواپیمایی بریتانیا شدم [...] هواپیمایی بریتانیا بیش از سیزده هزار و پانصد دلار برای سفرها و خورد و خوراک من پرداخت نمود. و در عرض هشت روز پیاپی چیزی حدود بیست هزار مایل در فاصله میان لندن، جاماییکا، برمودا و باهاما در پرواز بودم" (Interview 2003).
این سرآغاز عجیب دوران جوانی هنرمندی است که همواره نوعی انتقاد هزل آمیز در آثارش مشهود است. ریچارد پرینس ابتدا کار خود را به عنوان یک نقاش آغاز نمود – مدیمی که هنوز هم از آن استفاده می کند- و پس از آن به شکلی متفاوت به عکاسی روی آورد. پرینس در مصاحبه ای که به سال 2002 انجام شد وقتی مصاحبه کننده از او درباره ی شخصیت طناز او پرسش می کند به سادگی چنین پاسخ می دهد:" من بامزه نیستم. و من زمانی این موضوع را دوست دارم که دیگران نیز چنین باشند." پرینس با جمله ای قاطع تمامی صفاتی را که به او و آثارش نسبت داده شده را زیر سوال می برد و نشان می دهد؛ انتقاد از وضع موجود حتی اگر با زبانی هزل آمیز باشد هم چنان در حوزه ی نقد قرار می گیرد.
نخستین مجموعه ی پرینس که شهرت قابل توجهی برای او به ارمغان آورد و تا مدت ها مباحثات تئوریک هنر را تحت الشعاع قرار داده بود. مجموعه ی بی نامی است که آن را «گاوچران ها»(7) می نامند. این مجموعه ابتدا تنها از چهار عکس تشکیل می شد که نتیجه ی عکاسی دوباره از عکسهای تیلیغاتی ای بود که در نیویورک تایمز(8) چاپ شده بود. ارائه ی این آثار به سرعت مجموعه ای از مجادلات را بر سر حق مولف و جریان های حقوقی آن سبب شد. این چهار عکس که در حقیقت عکس های تبلیغاتی سیگار مارلبرو(8) است؛ سوژه ی کار پرینس شدند. هنرمند با عکاسی دوباره از این تصاویر آثاری را پدید آورد که آن ها را از آن خود می دانست. این ادعا سبب شد درگیری های قانونی ای بر سر حفظ و حراست حقوق مولف پدید آید که سرانجام به تصویب قوانینی ختم شد که اکنون به قوانین کپی رایت تصویر مشهور است.
اکنون پرسش این است که اگر ریچارد پرینس را سارقی هنری به حساب نیاوریم، چگونه می توان از آثار او به عنوان آثاری مستقل دفاع نمود؟
ساده انگارانه ترین پاسخ به این پرسش این است که هنرمند همانگونه که می تواند از تمامی



ابژه های جهان پیرامون اش برای خلق اثر استفاده نماید؛ این حق را دارد که صفحات مجله ای چون نیویورک تایمز را نیز به مثابه کارماده ی اولیه ی خود بگیرد. لیکن این نوع نگرش بیش از آن که کارآمد باشد، به نوعی دفاع بی منطق از تجربه ای خام دستانه شباهت دارد.
بگذارید برای یافتن پاسخ، چند پیش فرض را مورد بررسی قرار دهیم. نخست تصور کنید اگر این تصاویر، که شخصیت های آن و الگوی تصویری شان به عنوان شاخص های تبلیغاتی مارلبرو شناخته شده بود، در مجموعه ی پرینس قرار نمی گرفت و به جا آن تصاویر دیگری که با وجود چاپ شدن در مطبوعات از شهرتی برخوردار نبودند به عنوان کارماده به کار می رفتند چه می شد؟ و یا اگر این تصاویر تبلیغاتی به صورتی کامل بازنموده می شدند، آثار پرینس چه جایگاهی داشتند؟
تصاویر مارلبرو بخشی از حافظه ی تصویری مردم آمریکا را تشکیل می دهند و پرینس با آگاهی از این نقش، آن ها را بر می گزیند و به نمایش می گذارد. هنرمند با کادربندی و جدا کردن بخشی از تصویر تبلیغاتی؛ عناصری چون عنوان (Marllboro)، شعارهای تبلیغاتی و یا پاکت های سرخ رنگ گوشه های کادر را حذف کرده و تصویری تازه ارائه می دهد. بدین ترتیب این تصاویر از لحاظ فرمی اندک اندک بدل به تصویری تازه می شوند. تصاویری دیگر نمی توانند تصویری تبلیغاتی برای کمپانی مارلبرو باشند. حال این تصاویر تازه که بخشی از فرهنگ آمریکایی را به نمایش می گذارد، را در مجموعه ای گرد می آوریم. این مجموعه از لحاظ ساختاری بیش از هر چیز شباهت به مجموعه ای قوم پژوه و مستند دارد. اما بمحض آن که این مجموعه را در برابر دیدگان مخاطب آمریکایی قرار دهیم، نام مارلبرو را به خاطرش می آورد.
پرینس با استفاده از الفبا و دستور زبانی شناخته شده دست به ارائه ی مفاهیمی تازه می زند. و این پرسش را مطرح می سازد که تصاویری از زندگی روزمزه ی آمریکایی چه ارتباط معنایی با کمپانی سیگار مارلبرو دارد؟ پاسخ ساده است هیچ چیزی جز سلطه ی فرهنگ مصرفی در کار نیست. این تصاویر نشان دهنده ی گذشته و تبار جامعه ای است که کمپانی سیگار سازی در آن سعی در جذب مشتری دارد. پس با کنار هم قرار دادن محصول و تصاویری که یاد آور تاریخ کشور است، بستگی های خود را با گذشته اعلام می کند. با این روش مصرف کننده دیگر در جستجوی یافتن ارتباطات معنایی موجود میان تصویر آگهی تبلیغاتی و مورد تبلیغ شده نخواهد بود. بلکه تنها در اثر مواجهه های مکرر نسبت به این ارتباط ، شرطی می شود.
با در نظر گرفتن موارد فوق، مجموعه ی «گاوچران ها» این شرطی شدگی که نمود بارز زندگی دوران ماست را مورد نقد قرار می دهد، و مخاطب را به بازخوانشی از روابط تصویری روزمره اش فرا می خواند.
با وجود مسائل یاد شده، بازهم موارد دیگری در ورود و پذیرش آثار پرینس به جهان هنر موثر بوده اند. "آرتور.سی.دانتو(9) اعتقاد دارد که اثر تا وقتی که جایی در عالم هنر برایش تعیین نشود، هنر به شمار نمی آید. این جایگاه خود نتیجه ی تاریخ پیشین تولید هنری هم به طور کلی و هم توسط هنرمندی خاص است. پیکاسو می توانست با ترسیم کراوات خود اثری بیافریند، اما سزان اگر چنین می کرد اثرش جایی در بین آثار هنری نمی یافت." (دانشنامه ی زیبایی شناسی:129)
آثار ریچارد پرینس نیز با قرار گرفتن در بستری که خود و دوستانش در گروه «عکاسان پست مدرن» ( همراه با هنرمندانی چون ، سیندی شرمن، شری لواین و...) پدید آوردند، آثار



خود را وارد جهان هنر ساختند؛ هر چند که خود آثار نیز به وضوح با روح زمان خود هم رای هستند. و این چنین، آثاری که روزگاری به سبب کپی بودن از سوی نهادهای هنر مورد تحقیر قرار می گرفتند بدل به یکی از گران قیمت ترین مجموعه های جهان می شوند.
یکی از تصاویر این مجموعه ی «گاوچران ها» در حراج کریستی سال 2005 به مبلغ یک میلیون دلار فروخته شد؛ مبلغی که در طول تاریخ عکاسی کم نظیر بوده است.


پی نوشت:

1) Richard Prince
2) Panama Canal Zone
3) Honolulu
4) Blonde on Blonde
5) Jimi Hendrix
6) The Doors
7) Cowboys
8) New York Times
9) Arthur C. Danto




منابع:

*) Richard Prince talks to J.G. Ballard, ARTFORUM International March 2003, XLI No. 7 pg.70
**) دانشنامه ی زیبایی شناسی، ویراسته ی بریس گات و دومینیک مک آیورلویس، ویراستار مشیت اعلایی، فرهنگستان هنر، 1384